Rozdział 16

"Po chwili porywacze bez słowa poszli w stronę swojego samochodu i odjechali.
-Jedziemy do domu?- zapytałem podchodząc bliżej dziewczyny.
-Tak.- odpowiedziała na moje pytanie. Byłem tak szczęśliwy, że po chwili położyłem swoje ręce na jej policzkach i ją pocałowałem."

Znajomi Natalii odwieźli nas do jej domu. 
-Może położysz się spać, a ja zamówię coś do jedzenia?- zapytałem z radością.
-Dobry pomysł.- odpowiedziała dziewczyna idąc do swojego pokoju.
Sięgnąłem po telefon i wybrałem numer pobliskiej pizzerii.

Po kilku minutach przyjechał dostawca pizzy.
-Natalia!- krzyknąłem kładąc pizze na stół.
-Już idę.- odpowiedziała zaspana dziewczyna.

Perspektywa Natalii:
Gdy usłyszałam głos chłopaka, wstałam z łóżka i skierowałam się w stronę salonu, w którym czekał na mnie.
-Zdążyłaś trochę pospać?- do moich uszu dobiegło pytanie chłopaka.
-Tak.- odpowiedziałam siadając przy stole, następnie biorąc kawałek pizzy.
-Nawet nie wiesz jak się o ciebie martwiłem.- usłyszałam jego delikatny głos.
-Nie musiałeś, nic mi się nie stało.- powiedziałam patrząc na chłopaka.- Jestem tutaj, z tobą. Nagle Jaś wstał z krzesła, po czym podszedł do mnie i ponownie poczułam jego delikatny uścisk na moim ciele.
-Już nigdy nie pozwolę na to, aby ktoś jeszcze mi ciebie odebrał.- wyszeptał do mojego ucha. Nie wiedziałam co mam odpowiedzieć. Czyżby naprawdę aż tak mu bardzo na mnie zależało? Muszę przyznać, że całkiem to słodkie że się o mnie martwi, ale czy naprawdę zależy mu na mnie czy po prostu chce być miły? Już sama nie wiedziałam co mam o tym myśleć. Nigdy nie byłam dobra w tych sprawach, ale jakbym miała się dłużej nad tym wszystkim zastanowić to w sumie nie chciałabym go stracić i znowu zostać sama, a zwłaszcza teraz kiedy jestem w niebezpieczeństwie. Poczułam jak chłopak rozluźnia uścisk i siada ponownie przy stole.
-Mam świetny pomysł.- powiedział Jaś z entuzjazmem. Był dzisiaj bardzo tajemniczy, jestem ciekawa co takiego wymyślił.- Powinien ci się spodobać.
-Powiesz czy mam się zacząć bać co tam znowu wymyśliłeś?- zapytałam przeczesując włosy.
-Lubisz podróżować?- zapytał z szerokim uśmiechem.
-Tak.- odpowiedziałam, byłam coraz bardziej ciekawa co takiego wymyślił.
-A myślałaś kiedyś nad wyjazdem za granicę?
-Nie zastanawiałam się nad tym.- odpowiedziałam domyślając się do czego dążył.- Sugerujesz może coś?- dodałam uśmiechając się.
-Może chciałabyś ze mną wyjechać?- do moich uszu dobiegło pytanie chłopaka.
-Tak, oczywiście!- krzyknęłam uradowana.- A co z twoimi rzeczami? 
-Moi rodzice już mi je przywieźli.- odpowiedział uśmiechając się.- To ten karton przy twoim biurku.
-A kiedy byśmy wyjechali i gdzie?- zapytałam patrząc w jego ciemne oczy.
-Jutro, myślałem nad Paryżem, co ty na to?- mówiąc to puścił do mnie oczko.
-Jutro? A samolot?
-Zamówiłem wcześniej, miałem tylko nadzieję, że zdążymy cię znaleźć i że się zgodzisz na moją propozycję.- powiedział przeczesując swoje włosy.- Idź się już może pakować, żebyśmy się nie spóźnili.
-Jasne!- krzyknęłam wstając z krzesła, następnie skierowałam się do swojego pokoju. Wyjęłam walizkę z szafy i zaczęłam pakować ubrania.
_____________________________________________________________________________
Mam nadzieje, ze rozdział wam się spodobał. Przepraszam, że nie było go szybciej, ale stwierdziłam, że nie ma sensu go pisać, jeśli nie ma żadnych oznak zainteresowania (czyli jakiegokolwiek komentarza, który byłby informacją, że ktoś chociaż ten rozdział przeczytał i czeka na następny)
Także mam mało czasu na pisanie rozdziałów, ponieważ jak każdy już mógł się domyślić mam dużo nauki i wszystkiego innego.
Na koniec dziękuje wam za ponad 6200 wyświetleń, są one informacją dla mnie że ktoś chociaż wszedł i zajrzał na mojego bloga (niekoniecznie go przeczytał, ale chociaż zerkną) ;)
Zapraszam was także do brania udziału w ankiecie, która znajduje się po prawej stronie 8)
Do zobaczenia w kolejnym rozdziale ;)